Oceniając zasadność roszczenia, Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że przeprowadzone naprawy w przeważającej mierze odpowiadają zakresowi zamówienia. Dotyczy to w szczególności prac ujętych pod poz. 1-8 zestawienia na k, 124, wartych 31.310 zł netto, czyli zasądzoną kwotę 37.281,30 złotych brutto. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie nie potwierdziło natomiast, aby w zakres zamówienia wchodziły prace ujęte pod poz. 9-12 zestawienia. Sąd Rejonowy wskazał, że nie wiadomo jaka była cena poszczególnych prac pod poz. 9-12 na k. 125, ani dlaczego koszt miał być dzielony na połowę i czy w ogóle został wykonany. Niezasadna i nie wynikająca z umowy okazała się w ocenie Sądu Rejonowego wymiana pompy hydraulicznej o wartości 15.000 zł netto. Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku prace te zostały wykonane bez konsultacji z pozwaną, co zgodnie z dyspozycją art. 630 § 2 k.c.pozbawia powoda uprawnienia do żądania wyższego wynagrodzenia za ich wykonanie. W tym też zakresie, odpowiadającym wartości wynagrodzenia za nieuzgodnione pomiędzy stronami prace i wymianę pompy hydraulicznej, powództwo zostało oddalone.
Ustosunkowując się do zarzutów pozwanej odnośnie wad wykonanej naprawy Sąd Rejonowy podkreślił, iż nie mogą one wpływać w niniejszym postępowaniu na wysokość roszczenia, albowiem pozwana nie wyczerpała właściwego trybu reklamacyjnego. Unormowania dotyczące postępowania w przypadku wadliwego wykonania dzieła objęte są treścią art. 636-637 k.c. Art. 638 k.c. odsyła do przepisów o rękojmi przy sprzedaży (art. 556-576 k.c.) nakazując ich odpowiednie stosowanie. W ocenie Sądu I instancji pozwana nie wykazała odpowiednimi dowodami, aby zainicjowała postępowanie reklamacyjne wobec powoda. W szczególności, pozwana nie udowodniła, aby wyznaczyła powodowi termin usunięcia wad, po upływie którego byłaby uprawniona do odstąpienia od umowy, względnie żądania obniżenia wynagrodzenia. Zgodnie bowiem z przywołanymi regulacjami odnośnie rękojmi za wady dopiero w przypadku bezskutecznego podjęcia odpowiednich działań przeciwko wykonawcy, aktualizuje się roszczenie zamawiającego o obniżenie ceny. Pozwana z uprawnień reklamacyjnych nie skorzystała, skutkiem czego nie może kwestionować wysokości wynagrodzenia powoda.
Konstatując Sąd Rejonowy podkreślił, iż należność dochodzona przez powoda stała się wymagalna zgodnie z terminem wskazanym w pozwie. W związku z powyższym żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda odsetek ustawowych było zasadne na podstawie art. 481 k.c.
O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść art. 98 i 100 k.p.c. Sąd Rejonowy wskazał, iż powód wygrał proces w 58 %. Do kosztów poniesionych przez powoda należały opłata od pozwu w kwocie 3 218 zł, koszt sporządzenia opinii przez biegłego w kwocie 990 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt. Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.02.163.1349), a także 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwana poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł powiększone o wysokość opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Sąd Rejonowy rozdzielił poniesione przez strony koszty w następujący sposób: 4 538,50 zł (58% z 7 825 zł kosztów powoda) minus 1 519,14 zł (42 % z 3 617 zł kosztów pozwanego) uzyskując kwotę należną powodowi tj. 3 019,36 zł.
Wyrok został zaskarżony przez obie strony.
Strona powodowa zaskarżyła wyrok co do kwoty 27.074,00 zł wnosząc o jego zmianę w zaskarżonej części i uwzględnienie powództwa w całości wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Wyrokowi zarzucono:
1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 535 k.c. i 627 k.c. poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, co spowodowało w konsekwencji oddalenie roszczeń powoda o wartość wymiany pompy hydraulicznej i części prac naprawczych koparki pod poz. 9-12 na karcie 125 akt;
2) naruszenie prawa procesowego tj. 233 k.p.c. poprzez błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie, co w konsekwencji spowodowało oddalenie roszczeń powoda o wartość wymiany pompy hydraulicznej i części prac naprawczych koparki pod poz. 9-12 na karcie 125 akt;
W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazywał, iż w sprawie niespornym było, że z tytułu umowy łączącej strony pozwana dokonała zlecenia sprowadzającego się w istocie do uzyskania przez powoda sprawności przedmiotowej koparki. Przy tak sformułowanym zakresie tego zlecenia w ocenie strony powodowej zasadnym było także dokonanie sprzedaży na rzecz pozwanego pompy hydraulicznej o wart. 15.000,00 zł netto, gdyż bez jej wymiany niemożliwe byłoby uzyskanie pożądanego efektu sprawności koparki. W ocenie strony powodowej niespornym jest, że powód przeniósł na pozwanego własność wskazywanej pompy i do chwili obecnej pompa ta nadal znajduje się we władaniu pozwanej, stanowiąc integralną część wymienionej koparki. Stosownie więc do treści art. 535 k.c. powodowi należna jest z tego tytułu cena wartości tej pompy, co do kwoty 15.000,00 zł netto wykazana dowodowo w toku postępowania dowodem z dokumentów. Pełnomocnik powoda podniósł nadto, iż niezasadnym było nieuwzględnienie przez Sąd I instancji kosztów naprawy ujętych pod pozycją 9-12 zestawienia na k. 125 akt. W ocenie strony powodowej wartość rynkową co do zasady oraz ich bezpośredni związek z zakresem zlecenia potwierdził w toku postępowania powołany w sprawie biegły sądowy, dokonując odpowiedzi na pytanie 2 w opinii z sierpnia 2012r.
Reasumując strona powodowa podtrzymała konsekwentnie prezentowane w toku postępowania stanowisko, że całość dochodzonej powództwem kwoty winna zostać zasądzona, gdyż wykonane naprawy koparki marki S. typ (…)oraz sprzedaż części do tej koparki na rzecz pozwanego pokrywają się z zakresem zlecenia udzielonego przez stronę pozwaną.
Na rozprawie apelacyjnej w dniu 5 kwietnia 2013 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji powoda w całości.
Strona pozwana zaskarżyła wyrok co do kwoty 37.281,30 zł wnosząc o jego zmianę w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem I i II instancji według norm przepisanych.
Wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania przez naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na wewnętrznie całkowicie dowolnej ocenie zeznań stron i wyciągnięcie z zebranego materiału dowodowego błędnych wniosków.
W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazywał, Sąd I instancji błędnie uznał, że powód prawidłowo wykonał na rzecz pozwanego usługę naprawy S. typ(…) nr (…). W ocenie strony pozwanej trudno się zgodzić z ustaleniami Sądu I instancji jakoby pozwany nie wykonywał czynności zmierzających do prawidłowego wykonania przez powoda usługi. Nadto pełnomocnik pozwanego zakwestionował zasadność ustalenia kosztów naprawy albowiem powołany w sprawie biegły zaznaczył, że wycena robót została wykonana w oparciu o szczegółowy raport kosztów naprawy wykonany przez pozwanego dopiero po wykonaniu pomiarów w dniu wykonania oględzin, gdyż jak stwierdza powód nie posiada tych danych z chwili naprawy (strona 2 opinii). W świetle tych ustaleń trudno jest uznać za wiarygodne zestawienia kosztów na których podstawie powód wycenił swoje usługi.
W ocenie strony pozwanej również za błędne należy uznać ustalenie, iż pozwana nie dokonała starań umożliwiających biegłemu sprawdzenie stanu technicznego koparki. Sąd oparł się na stwierdzeniu biegłego że koparka nie miała zamontowanych akumulatorów jednak pominął zupełnie iż koparka nie była używana od dłuższego czasu i jej uruchomienie wymagałoby naprawy oraz wymiany czy uzupełnienia płynów technicznych, olejów itp., co wiąże się ze znacznymi kosztami. Pełnomocnik pozwanego podkreślił, iż trudno zgodzić się kwestionowaniem przez sąd ustaleń biegłego który stwierdził, że naprawy nie można uznać za prawidłową w odniesieniu do należytej staranności wymaganej dla tego typu usług.
W odpowiedzi na apelację strony pozwanej pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji pozwanego w całości i wskazał, iż w jego ocenie zarzuty przedstawione w apelacji są nieuzasadnione, zaś zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 37.281,30 zł wraz z odsetkami od dnia 17 października 2010 r. należy uznać za obiektywnie prawidłowe.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja strony powodowej okazała się nieuzasadniona. Apelacja pozwanego zaś doprowadziła do częściowej zmiany zaskarżonego orzeczenia.
Sąd odwoławczy rozpoznaje ponownie merytorycznie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny prawnej, w granicach zakreślonych wniesioną apelacją, co wynika z dyspozycji art. 378§1 k.p.c. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji, bez ich ponownego przytaczania, z niewielkimi uwagami przywołanymi poniżej. Nie budzi bowiem zastrzeżeń, w przeważającej części, dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów, jako odpowiadająca treści przepisuart. 233§1 k.p.c. Sąd Rejonowy uwzględnił i rozważył cały zgromadzony materiał dowodowy, oparł na nim ustalenia faktyczne odnoszące się zarówno do istnienia pomiędzy stronami stosunku zobowiązaniowego, jego treści oraz realizacji.
Przechodząc do oceny zasadności podniesionych w apelacji powoda zarzutów wskazać należy, iż Sąd Rejonowy pomimo prawidłowych, co do zasady, ustaleń faktycznych dokonał ich wadliwej subsumcji w świetle przyjętych za podstawę orzeczenia norm prawa materialnego. O ile wątpliwości nie budziło, iż stosunek zobowiązaniowy łączący strony wypełniał dyspozycję art. 627 k.c., o tyle przyjęcie, że w ramach elementów pojazdu podlegających wymianie w ramach wykonywania umowy przez powoda, doszło do zawarcia przez strony umowy sprzedaży (zwłaszcza co do pompy hydraulicznej) było wnioskiem nieprawidłowym. Na proces naprawy pojazdu składa się bowiem wiele elementów, w tym także wymiana uszkodzonych części na nowe. Kwalifikacja fragmentu procesu naprawy – stanowiącego jako całość umowę o dzieło – jako odrębnego stosunku zobowiązaniowego nie znajduje oparcia przepisach prawa materialnego. Odnosząc powyższe rozważania do apelacji powoda wskazać należy, iż zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 535 k.c. okazał się o tyle zasadny, że w ocenie Sądu Okręgowego stosunek obligacyjny łączący strony nie wypełniał dyspozycji cytowanego przepisu.
